اشعار

ایهاالـناس دلـم در به در سلطـان است            ایهاالناس رضا جان من و جانان است

تن بی‌روح مرا شاه خراسان جان است            چشم بد دور که او تاج سر ایران است

سـاز و نـقـاره بـیـارید ولـی آمده است

عـلی دیگـری از نسل عـلی آمده است

خـبـری آمـده شـوری بـه ســرم آورده            بوی عطریست که از سمت حرم آورده

نـجـمـه مـادر شـده و شـاه کـرم آورده            اشک از شوق به چـشـمان تـرم آورده

همه گـفـتند به عالم چه گلی آمده است

عـلی دیگـری از نسل عـلی آمده است

آمـدی تا به تـن خـسـتـه ما جـان بدهی            بـه گـدایـان در خـانـه‌ تـان نـان بـدهـی

تا ابـد آبـرو بـر مـلک خـراسان بدهی            نه خـراسان به همه مردم ایران بدهی

گل بریـزید که آن نور جلی آمده است

عـلی دیگـری از نسل عـلی آمده است

هـمه کـشـور ما بـارگـه سلـطـان است            سرفراز است اگر لطف شه خوبان است

در دل ار عشق رضا هست همان ایمان است            چقدر آتش این عشق شها سوزان است

شب میـلاد رضـا و غـزلی آمـده است

عـلی دیگـری از نسل عـلی آمده است

می‌شود اینکه شبی صحن تو جارو بزنم            با همه بـار گـنه پـیـش تو زانـو بـزنـم

فارغ از هر دو جهان نغمه یاهـو بزنم            مثـل آهـوی بـیـابـان به شـما رو بـزنم

امـشب آن آیـنـه لـم یـزلـی آمـده اسـت

عـلی دیگـری از نسل عـلی آمده است

به خـدایی خـدا، من به شما محـتاجم            تـشنه کامم، به تو ای آب بقا محتاجم

»ای که یک گوشۀ چشمت غم عالم ببرد»            من به یک گوشۀ چشمان شما محتاجم

پـنجه بر پـنجـره فـولاد شما افـکـندم            به صد امـید رسـیدم، به شفا محتاجم

چه کسی مثل تو در پیش خدا محبوب است            در حق من تو دعا کن، به دعا محتاجم

هرکه محتاج تو شد خیر دو دنیا دارد            این روا نیست بپرسند چرا، محتاجم؟

من ز تو توشۀ فـردای قـیامت طلـبم            مثل سلـمانی تو، کی به طلا محتاجم

هیچ کس مثل تو دست من مسکین نگرفت            به عـطا و کـرم تو به خـدا محـتـاجم

گفتی یک‌بار بیایی، به سه جا می‌آیم            به فدایت، به تو من در همه جا محتاجم

دم جان دادن و تاریکی قبر و میزان            «تک و تنها نگذارید مرا، محتاجم»

سائل توست«وفایی» و دمـادم گوید            به عنایت، به کرامت، به وفا محتاجم

ای بهـشت سبز کـویت آرزوی چشم‌ها            در پی تو مثل آهو، جستجـوی چشم‌ها

بر در باب الجوادت سیل جاری می‌کند            بغض سنگینی که مانده در گلوی چشم‌ها

قدسیان نوبت به نوبت پای سقاخانه‌ات            باده می‌ریزند هر دم در سبوی چشم‌ها

صبح با بال مَلَک صحن تو جارو می‌زنند            تا غـبار نـور بنـشـیند به روی چشم‌ها

دیـده‌ام پـائـیـنِ پـایِ پـنـجـره فـولاد تـو            ساکت و خاموش اوجِ های و هوی چشم‌ها

زیر ایـوان طلا با خـطِ اشـکِ زائران            گاه افـشـا می‌شـود سِرّ مگـوی چشم‌ها

ذوق دارد در طلوع و در غروب صحن تو            گـاه با نـقـاره خـانه گـفـتگـوی چـشم‌ها

می‌دهد گلدستۀ تو اذن عشق و عاشقی            می‌دهد خاک درِ تو شسـتشوی چشم‌ها

هرکجای صحن باشد با تو گرم صحبت‌اند            هر کجا هستند هستی روبروی چشم‌ها

دست‌های لاله گـردانِ رواقت می‌کـنند            زمزمِ احساس را جاری به جوی چشم‌ها

در رواقت دیده ام خورشیدها که روز و شب            صف به صف آئینه می‌کارند توی چشم‌ها

اشک شوق زائران در مسجد بالاسرت            می‌شود وقت نماز آب وضوی چشم‌ها

می‌کنی بر پا دوباره شور نیـشابور را            در قیامت بگذری وقتی ز کوی چشم‌ها

چشم‌ها اینجا طوافت می‌کنند و می‌کنی            روز محشر هم تو آنجا جستجوی چشم‌ها

در میان گریه می‌خـندند از شوق نیاز            گر بیـنـدازی نگـاه خود بسوی چشم‌ها

حلقه می‌کوبند بر در چشم‌های زائران            باز کن در، تا نـریـزد آبـروی چـشم‌ها

آسـمانِ هـشـتمِ منـظـومـۀ پـروردگـار!            باز کن درهای رحمت را به روی چشم‌ها

من كـیـسـتـم؟ کـبـوتـر بـی‌آشـیـانـه‌ات            محـتاج دست‌های تو و آب و دانـه‌ات

نـامت بـلـند مـثـل غـزل‌هـای آسـمـان            هشت‌ آسمان نشسته به ایـوان خانه‌ات

از کـوچـه‌بـاغ‌های نـشـابور رد شدی            با کوله‌باری از غم غربت به شانه‌ات

دل در مدینه عـاشق روی تو شد ولی            از کـوچه‌های تـوس گرفـتم نـشانه‌ات

دست من و ضریح تو ای هشتمین بهار            امـشب دلـم عجـیب گـرفـته بـهـانه‌ات

پیش طبیب هستم و درمان نوشته است            درمان برای من رخ جانان نوشته است
فهـمـید بی قـراری من عـلتـش چه بود            دیدار روی ماه کـریـمان نوشـته است

آب و هوای ری به من مشهدی نساخت            در نسخه اش دیار خراسان نوشته است
دستی که لطف کرد مرا نوکرت نوشت            بر طالع بلـنـد تو سلـطـان نوشته است
هریک نخش علاج هزاران غم است و درد            بر روی پرچمی که رضا جان نوشته است
این کشور از چهار طرف بیمه رضاست            این را خدا به نقشه ایران نوشته است
آلــوده آمـدم کـه طـهـارت دهـی مــرا            حق شرح پاکی تو به قرآن نوشته است
رحمت به شیر مادر آن مست شاعری            کین بیت را برای تو اینسان نوشته است
ای آبروی جن و ملک خاک بوسی‌ات            عالم فدای جلـوه شـمس الشـمـوسی‌ات

دل در حـریـم امـن تو آرام تا گـرفت            عشقت به سینۀ همه عـشاق جا گرفت
تو آبـروی کـشـور ایـران زمین شدی            زان رو نوای نای نیم یا رضا گرفت

منّت نـهـاده‌ای تو به ایـران رسیـده‌ای            مهمان شدی و خاک خراسان صفا گرفت
سـهـمـیـۀ ولایـت مـا از عـلـی تـویـی            حُـسن تو در تمامی ایران سرا گرفت
در این دیـار تا که تو مـأوا نمـوده‌ایی            زائر تمام حاجـت خود از شما گرفت
بیمار عشق تو به طبیـبش نیاز نیست            اینجـا مـسـیـح آمـده آنـهـم شـفا گرفت
حــقّــا شـمــا کـه عــالـم آل مـحـمـدی            هر عالمی ز دست شما کـیـمیا گرفت
تو بضعه‌الرسول شدی همچـو فـاطمه            با نام فـاطـمه به حـرم دل نـوا گرفت
ضـامـن شـدی و وعـده دیـدار داده‌ای            زائر رسیده در حرمت کـربلا گرفت

سلام ای طـبیب طبـیـبان سـلام            سلام ای غـریب غـریبان سلام

الا مـاهـتـاب شـبـسـتـان طوس            الا حضرت نور، شمس‌الشموس

غـریـبـم مـن از راه دور آمـدم            به دنبال یک جـرعه نـور آمدم

شبـم، آه یک جـرعـه ماهـم بده            پـنــاهـی نــدارم پــنــاهــم بــده

ببـخـشـا اگـر دور و دیـر آمـدم            جـوان بودم، امـروز پـیـر آمدم

مـنـم زائـری خــام و بـی‌ادعــا            کـبـوتـر کـبـوتـر کـبـوتـر دعـا

اگر مست و مسرور و شاد آمدم            من از سمت بـاب‌ الـجـواد آمدم

من از عطر نامت بهاری شدم            تـو را دیـدم آئـیـنـه‌کـاری شـدم

تو این خاک را رنگ‌وبو داده‌ای            بـه ایـــران مـن آبـــرو داده‌ای

ببـخـشـای این عـاشـق ساده را            ببـخـشـای این روسـتـا زاده را

تـو را دیـدم و روشـنـایی شـدم            عـلـی‌بن‌مـوسی‌ الـرضـایی شدم

خـوشـا ما که هـمـسـایه جـنّـتـیـم            به خان کـریـمـش همه دعـوتـیم
گـدای رضـائــیـم و در عـزّتـیـم            به دست کریمش چه خوش عادتیم

رضا پادشاه است و ما رعیـتـیم

فــدای غــلام مـســیــحــا دمــش            به سـرهـای ما سـایـۀ پرچـمـش
بود چـشـم ما جای آن مـقـدمـش            بـدانـد دو عـالـم که یـک امـتـیـم
رضا پادشاه است و ما رعـیـتیم

کـسـی را نـدیــدم بــرانـی ز در            تـویـی مـهـربـانـتـر ز مادر پدر
مـرا هـم بــرای غــلامـی بـخـر            که با تو همه عاری از محـنـتیم
رضا پـادشاه است و ما رعیـتیم

مــنـم ســائـل سـر بـه راه شـمـا            هـمـان آهــوی دل بـخـواه شـمـا
بــود روزی‌ام از نــگــاه شــمـا            هـمـه ســائـل سـفـرۀ رحـمــتـیـم
رضا پـادشـاه است و ما رعیتیم

زمانی که حق قلب ما را سرشت            محـب الـرضا سر در آن نوشت
به مشهد عطا کرد ارض بهشت            هـمـه آفـریـده از این حـکـمـتیـم
رضا پادشاه است و ما رعیـتـیم

خوشـا آنکه دل سوی مشهد کند            مگـر می‌شـود او کـسی رد کـند
نگـفـته خودش لطف بی‌حـد کند            و مـا کـشـتـه این هـمـه رأفـتـیـم
رضا پادشاه است و ما رعـیـتیم

خورشید اگر در سایه‌ات پنهان نمی‌شد            شمع ضعـیـفی می‌شد و تابـان نمی‌شد
از آسیاب طـوس اگر احـسان نمی‌شد            گـنـدم بـرای سـفـرۀ مـا نـان نـمـی‌شـد

ایران بـدون مـشـهـدت ایـران نمی‌شد

با تو به ایران حق صفایش را فرستاد            اربـاب تا ری کـربـلایـش را فـرستاد
انـسـیـة‌الـحـورا دعـایـش را فـرسـتـاد            موسی بن جعفر بچه‌هایش را فرستاد

مشهد نبود ایـران قـمر بـاران نمی‌شد

حاجت به ما دادی و این بارم صدم شد            هی قم به مشهدهایمان مشهد به قم شد
از میـکـده روزی ما این بـار خـم شد            هر کودکی که در حرم یک بار گم شد

تا آخر عـمـرش دگر حـیـران نمی‌شد

آقای رعـیت‌پـرور ای ارباب دلسـوز            چشم تو شد خورشید گرم عالم افروز
خضر نبی در محضر تو دانش آموز            شیطان اگر حُسن تو را می‌دید آن روز

جبریلِ رامت می‌شد و شیطان نمی‌شد

کی این همه حُـسن تو را دارد خدایا؟            نــام تـو از مـا مـی‌کـنـد دفــع بــلایــا
آقـایی از تو مـهـربـان‌تـر هـست آیـا؟            از تو فـراوان مـی‌رسـیـده بـر رعـایـا

حتی کسی که عاشـق سلطـان نمی‌شد

دریـای الطـاف خـروشان است مشهد            دار الخـلـود بـاده‌نـوشـان است مشـهـد
میخـانـۀ خـانه به دوشـان است مشهـد            کـاشـانۀ حـلـقه به‌گـوشان است مشهـد

با تو غـلامـت ارزنـی ارزان نـمی‌شد

بالا ترین تخـت جـلالت مسـنـد توست            عرش خدا هم احـتـمالا مـرقـد توست
دار و نـدار ما فـقـیـران مشهـد توست            روزی‌مـان الـحـمــدلله از یـد تـوسـت

بی‌لطف تو چشمان ما گـریان نمی‌شد

از روضۀ “ابن شبیبت” غم عیان بود            هر شب اَنیست گریه‌های بی‌امان بود
هم غصه‌ات از شمر هم از ساربان بود            یک مرد اگر در بین آن نامردمان بود

اربـاب ما دیگر تنـش عـریان نمی‌شد

دور از تو نیستم که دلم در هوای توست            قـلبم به زیر تابش گـنـبد طـلای توست

تنها غـذای حـضرتی‌ات نه رئـوف من            در سفره‌ام هر آنچه که دارم غذای توست

اول تـو یــاد مـی‌کـنـی و یــاد مـی‌کـنـم            هر صبح قلب مشتعلم جای پای توست

تنها نه در حرم که به هر جای این زمین            هر خسته‌ایی که گم بشود آشنای توست

اهـلـیـتـم کـجـا و کـریــمـان اهـل بـیـت            عـبد جـواد بودن من از دعـای تـوست

هک شد به هر رواق بیـایـد گـنـاهکار            اصلا که چشم پوشیِ از ما بنای توست

هر کس جواب شد، تو بغل باز می‌کنی            بر کودک مـریض محبت دوای توست

مهـران به یاد مـهـر تو پـرواز می‌کـنم            الحق جـواز کـربـبلا با رضـای توست

سراغ پرچـمت را از شمیمِ باد می‌گیرم           نـشـانِ رود را از مـاهی آزاد می‌گـیـرم

حرم یعنی شفا؛ یعنی همان هوی مسیحایی           که دارم دَم‌به‌دَم از دوری‌اش غمباد می‌گیرم

شفا یعنی نخِ پیراهنی که غرق یوسف بود           به این امّید، من هم بوسه از فولاد می‌گیرم

مرا گم کرد، چشمانی که محو صحن و گنبد شد           نشـانی تو را از کـورِ مادرزاد می‌گیرم

به غیر از دیدنت هر حاجتی آورده‌ام رد کن           پس از دیدار، هر چیزی که لطفت داد می‌گیرم

من از گرد ‌و غبارِ زیرِ جاروهای خُدّامت           پس از افتادگی؛ پرواز را هم یاد می‌گیرم

نشستن با کبوترهای دست‌آموزِ تو درس است           برای جَلد بودن رخصت از استاد می‌گیرم

غم تو گوهری نایاب، در دنیای شادی‌هاست           من این دَم را میان صحن گوهرشاد می‌گیرم

تمام صحن تو شعر است، از هر شعر گویاتر           نگاهش می‌کنم از شعرِ خود ایراد می‌گیرم

ز گردون تیره ابری؛ تندگردی بر شد از دریا           جواهرخیز و گوهربیز و گوهرریز و گوهرزا
هـژبر بیـشه امکـان؛ نهنگ لجّـه ایـمـان           ولـیّ ایــزد مـنّـان عــلـی عـالــی اعــلا

امام ثامن ضامن حریمش چون حرم آمن           زمین از حزم او ساکن؛ سپهر از عزم او پویا
نهـال بـاغ علّـییـن، بهـار مرغـزار دین           نسیم روضـه یاسـین، شمیـم دوحـه طـه
سحاب عدل را ژاله، ریاض شرع را لاله           خرد بر چهر او واله، روان از مهر او شیدا
رخش مهری فروزنده، لبش یاقوتی ارزنده           از آن جان خرد زنده و زین نطق سخن گویا
ز جودش قطره‌ای قلزم، ز رویش پرتوی انجم           جنـابش قبـله مردم، رواقـش کعبـه دلهـا
بهشت از خلق او بوئی، محیط از جود او جوئی           به جَنب حشمتش گوئی، گرایان گنبد مینا
ستاره گوی میدانش، هلال عید چوگانش           ز نعـل سمّ یکرانش غـباری توده غبـرا
قمر رنگی ز رخسارش، شکر طعمی ز گفتارش           بشر را مهر دیدارش، نهان چون روح در اعضا
زمین آثاری از حزمش، فلک معشاری از عزمش           اجل در پهنه رزمش ندارد دم زدن یارا
خرد طفل دبستانش، قمر شمع شبستانش           به مهر چهر رخشانش، ملک حیران‌تر از حربا
نظـام عـالـم اکبـر، قِـوام شــرع پیـغمبر           فروغ د یده حـیدر، سـرور سینـه زهـرا
اَبَد از هستیش آنی، فلک درمجلسش خوانی           به خوان همتش نانی فروزان بیضه بیضا
وجودش با قضا توأم، ز جودش ما سوی خرّم           حدوثش با قِدم همدم، حیاتش با ابد همتا
قضا تیری‌ست در شستش، فنا تیغی‌ست دردستش           چو ماهی بسته شستش، همه دنیا و ما فیها
زمین گویی‌ست در مشتش، فلک مُهری در انگشتش           دو تا چون آسمان پشتش، به پیش ایزد یکتا
به سائل بحر و کان بخشد، خطا گفتم جهان بخشد           گرفتم کو نهان بخشد، ز بسیاری شود پیدا
ملک مست جمال او، فلک محو کمال او           ز دریـای نوال او، حبـا بی‌لـجّه خـضرا
زمان را عدل او زیور، جهان را ذات او مفخر           زمان را او زمان پرور، جهان را او جهان پیرا
ز قدرش عرش مقداری، ز صنعش خاک آثاری           به باغ شوکتش خاری ریاض جنّت الماوی
رضای او رضای حق، قضای او قضای حق           دلش از ما سوای حق گزیده عزلت عنقا
کواکب خشت ایوانش، فلک اُجری‌خور خوانش           به زیر خط فرمانش چه بُلقا و چه جابُلسا
رخش پیرایه هستی، دلش سرمایه هستی           وجودش دایه هستی، چه در مقطع چه در مبدأ
ملک را روی دل سویش، فلک را قبله ابرویش           به گِرد کعبه کویش طواف مسجد الاقصی
جهان را او بود آمر، چه در ظاهر چه در باطن           به امر او شود صادر ز دیوان قضا طغرا
کند از یک شکرخنده، هزاران مُرده را زنده           چنان کز چهر رخشنده، جهان پیر را برنا
رِدای قدس پوشیده، به هضم نفس کوشیده           به بزم انس نوشیده، می وحدت ز جام لا
مِی از مینای لا خورده، سبق از ماسوا برده           وز آن پس سر بر آورده، ز جَیب جامه الآ
زُدوده زنگ امکانی، شده در نور حق فانی           چو مه در مهر نورانی؛ چو آب دجله در دریا
که در دشت لا خرگه، که لا معبود الا الله           ز کاخ نفی جسته ره به خلوتگاه استثنـا
شده از بس به یاد حق؛ به بحر نفی مستغرق           چنان با حق شده ملحق؛ که استثنا به مستثنی
هی یزدان ثناخوانت، دو گیتی خوان احسانت           خمی فتراک فرمانت؛ جهان را عروة الوثقی
ستاره میخ درگاهت، زحل هندوی درگاهت           ز بیم خشم جانکاهت، فلک را رنج استرخا
به سر از لطف حق تاجت، طریق شرع منهاجت           بساط قرب معراجت فَسُبْحانَ الَّذیْ أَسْرَی
مهـین نـوبـاوه آدم، بهـین پـیـرایه عـالـم           چو خیرالمرسلین مَحرم به خلوتگاه اُو ادنی
توئی غالب توئی قاهر، توئی باطن توئی ظاهر           توئی ناهی توئی آمر، توئی داور توئی دارا
توئی بر نفع و ضر قادر، توئی بر خیر و شر قادر           توئی بر دیو و دَد آمر، توئی بر نیک و بد دانا
تو جسم شرع را جانی، تو دُرّ عقل را کانی           تو گنج کان یزدانی، تو دانی سرّ ما اوحی
تو دانائی حقایق را، تو بینائی دقائق را           تو رویا نی شقایق را؛ ز ناف صخره صمّا
ترا از ماه تا ماهی، ز حق پروانه شاهی           گر افزائی و گر کاهی، نباشد از کست پروا
سخن تخم است و او دهقان، ثنا مزرع، امل باران           فشاند دانه در میزان؛ که چیند خوشه در جوزا
دراوصاف تو «قاآنی» دهد دادِ سخندانی           کند امروز دهقانی که تا حاصل بَرَد فردا

به ظاهر زائرم اما زیارت را نمی‌فهمم           من بیچاره لطف آشکـارت را نمی‌فهمم
تو از من بیشتر مشتاق دیداری و من حتی           به دل افـتادن گاه و گدارت را نمی‌فهمم

زیارت نامه می‌خوانم  دلم از نور لبریز است           اگر چه گاه معـنای عبارت را نمی‌فهمم
تو پرواز مرا در اوج می‌خواهی و می‌دانی           من از بس در قفس بودم اسارت را نمی‌فهمم
به جای غربت تو ازدحام صحن را دیدم           غـریبی آه درد بی‌شـمارت را نمی‌فهمم

مثل یک خواهش لـبریز حـیا آمده بود            از هیـاهـوی فـراگـیـر رهـا آمـده بـود
با دل ساده و باران زده‌اش نجوا داشت            که چـرا دیـر بـه حـج فـقـرا آمـده بـود

رعـیت سـوخـتـه از غـم به پـناهـندگیِ            سـایـۀ چـتـر مـعـین الضـعـفـا آمده بود
گره زد زلف دلش را به ضریح خورشید            هر چه درد است به امید دوا آمده بود
او که با پای عصا سخت قدم بر می‌داشت            حال با پای خودش رو به شما آمده بود
دل ویران شده، آباد شد و بر می‌گشت            آنکه چون شهرِ پس از زلزله‌ها آمده بود
راه صد ساله که درویشِ طریقت می‌رفت            زائرت یک شبه آنرا به خـدا آمده بود
بر لبش در دل ظهری غزلی ابری داشت            شاعـری باز به دنـبـال عـبـا آمـده بود
صحن آزادی و لبخند تو پایان کسی‌‌ست            که به پـابوس غـریب الـغربـا آمده بود

زائرانش دسته دسته خیلِ صدها توده بود            او پناه صد هزاران همچو من آلوده بود

هرچه از او دورتر گشتم، دلم آشوب‌تر            هر زمانی در حرم بودم، دلم آسوده بود

قبل از آنی که به او رو آرَم و توبه کنم            او خودش پیش خدا رو زد، خدا بخشوده بود

می‌شمارد هر زیارت رفتنِ ما را و بعد            ضرب در سه، می‌کند جبران، چنین فرموده بود

خواهش ما دَه که باشد، لطف او صد می‌شود            حاجت ما را خودش وقت عطا افزوده بود

هر کسی دور ضریحش گشت، حاجی می‌شود            راه وصل است این رَهی که زائرش پیموده بود

تا که گفتم؛ یا رضا، پروندۀ من پاک شد            کاخ شد کوخی که در سیل گنه فرسوده بود

جز درِ باب الرّضا، هر در که دقّ الباب شد            بسته بود و بسته بود و بسته و بیهوده بود

مـرغ دلـم پـر زنـد بر سر کـوی رضا           دسـت نـیـازم بـود بـاز به سـوی رضـا
آرزویـم ایـن بــود تـا دم مــردن شــود           چـشم گـنه‌کـار من بـاز به سـوی رضا

خلق جهـان زائرند از همه سو کعبه را           کعـبه بـود در حجـاز زائر کـوی رضا
با نفس عیسویش، با دم جانبخش خویش           جـان مـسـیـحا بـود زنـده ز بـوی رضا
بـر بـدنـش می‌شـود آتـش دوزخ حـرام           هر که خورد قطره‌ای آب ز جوی رضا
کشور ایران فـقـط نیـست به او مـتـکی           زنـدگی کـائـنـات بـسـته به مـوی رضا
نیست عجب خضر اگر تشنه لب جام اوست           سـاقی رضوان بود مست سبـوی رضا
جرم و گناه و خطاست عادت دیرین من           عفو کرامت بود خصلت و خوی رضا
چند به شوق بهشت زائر این در شوی           جـنّـت جـنّـت بـود روی نـکـوی رضـا
"میثم" اگر از نماز آبروی مؤمن است           آب دهـد بـر نـمـاز آب وضـوی رضـا

به نـام قـبـلـه ایــرانـیـان بـه نـام حـرم            به نام خادم و جـاروکش و غلام حرم

به نام پنجره فـولاد و لطف بـسـیارش            به نام این هـمه خیر علی الـدوام حرم

به نـام هـر که حـسادت کـند به اقـبـالِ            کـبـوتـران بـهــشـتـی روی بـام حــرم

کـسی نـبـود کـه مـا را دهـد پـنـاه امـا            هـزار مـرتـبه قـربـان این مـرام حـرم

فــدای مـیــکـدۀ مـا تــمــام مـیـکـده‌هـا            هزار سال گذشت و پر است جام حرم

هزار رنگ عـوض کرد روزگـار اما

حرم به این همه وسعت ندیده این دنیا

تو بیـمـه کـرده‌ای آقـا تـمـام ایـران را            خدا نگیرد ازین مملکـت خـراسان را

به روی هر کس و ناکس در حرم باز است            نشد که بشکـنی آقا غـرور مهـمـان را

سلام بر حـرمی که میان خـود جا داد            میـان آن همه مـؤمن، گـنـاهکـاران را

سـلامِ بر تو هـمیـشه گـره‌گـشایی کرد            سلام بر تو عوض کرد حال انسان را

به جز هوای حرم که به ما نـمی‌سازد            به عـالـمـی نـفـروشـیـم زیر ایـوان را

برای عـرض ارادت به ما وجـود بده

برات مشهـد ما را تو زود به زود بده

حـرم پـنـاه امیـر و رعـیـیـت است آقا            همیـشه دور و بر تو قـیامـت است آقا

پی عـلاج به جایی به جز حـرم نروم            دوای هر غم و دردی زیارت است آقا

کـنـار پـنـجـره فـولاد تـو هـمه دیـدنـد            رسـیدن به مـحـالات، راحـت است آقا

میان آن حرمی که پُر از ملائکه هست            نفـس کـشـیدن ما هم عـبادت اسـت آقا

خدا کـند که بـمیـرم نبـیـنـد این چـشمم            که روبروی ضریح تو خلوت است آقا

کسی شـبـیه تو با من نکـرد هـمراهی

همیشه از حرمت دست پُر شدم راهی

مـنم امـام رضـایـی مـنـم خـراب شـما            نـیـازمـنـد دعـاهـای مـسـتـجـاب شـمـا

منم همان که شب و روز می‌خورد غبطه            به سنگ‌های کف صحـن انقـلاب شما

خدا کـند بـشود قـسمـتم که جـان بـدهم            شبیه حضرت معصومه در رکاب شما

سـلام داده‌ام آقـا به سـویـتـان هر شب            چه کـرده‌ام نشـنـیـدم شبی جـواب شما

مـیان چـاه زمـانـه نـشـسـتـه‌ام عـمری            خـدا کـند که به دادم رسـد طـناب شما

چه غم ازین همه غربت چه غم ز بی‌یاری

دلم خوش است همیشه تو دوستم داری

نـدیـده‌ایـم کسی را بـه مـهـربـانـی تـو            فـدای این هـمـه الـطـاف آسـمـانـی تو

چـشـیـده آهـوی آواره هـم مـرامـت را            بگو به کی نرسیده است نان رسانی تو

بزرگ و کوچک ایران تمامشان دارند            چه خاطرات قـشنـگی ز مـیـزبانی تو

بگـیر تا به ابـد دست آن جـمـاعت که            نـداده‌انـد بـه مـا یـاد جـز نـشـانـی تـو

بـیـا و قـسـمـت مـا کـن لـیـاقـت ریـان            شویم محـرم اسرار روضه‌خـوانی تو

شکسته‌ایم و زمین گیر، بال می‌خواهیم

دلی محرمی و اشک و حال می‌خواهیم

ای مـزار من چـراغ قـلب ایـران شما            آسـمـانی‌ها زمین بـوس خـراسان شما

سـایۀ گـلـدسـته‌هایم سـجـده‌گـاه آفـتـاب            گـنـبد زرّین من خـورشـیـد تابـان شما

ای مرا همسایه، یاران خـراسانیِّ من!            با شـمـایم جـان زوّار من و جـان شما

بضعۀ پاک نبی در شهرتان مدفون شده            عطر زهرا می‌دمد از باغ و بستان شما

وادی ایمن بود ایران، خراسان است طور            زادۀ موسی بود موسی بن عمران شما

گر شما باشید با ما در خط فـرمان ما            آورم فـرمـانروایان را به فـرمان شما

شعله‌های فتنه سر برداشتند از چار سو            در پی سـوزانـدن بـنـیاد و بـنـیان شما

مهر من "برداً سلاما" بوده در این سرزمین            با ولای من شـده آتش گـلـسـتـان شـما

مهر مقبولیّ تهـلیل شما مهر من است            دوسـتیِّ مـا بود امـضـای ایـمـان شـما

تا رضا دارید در میدان ایثار و شرف            هیچ نامـردی نگـردد مـرد میـدان شما

هر کجا رفتید برگردید سوی این حرم            جز سر کوی رضا دنیاست زندان شما

پرچـم سـبزی که باشد بر فـراز قـبّه‌ام            تا قـیامـت آبـرو بـخـشد به ایـران شما

گر ولای ما در ایران شما حـاکم نبود            در گل و لای عـدم گُم بود تهران شما

نیست بیم از فـتـنۀ اهـریمنان کور دل            تا امام هـشتم است اینجا سلـیـمان شما

من خراسان را برای خویش کردم انتخاب            خواهرم معصومه در قم گشت مهمان شما

نیستم تنها در این دنیا شما را همجوار            با شمایم در صراط و حشر و میزان شما

پرچم توحیدتان با مهر من در احتزاز            زنده و جـاوید باد اسـلام و قـرآن شما

آیۀ "نصر من الله" است نقـش پرچـمم            در پـنـاه مـاست حـزب الله لـبـنان شما

امتحان کردم، اگر صد بار در هم بشکنید            نشکند یک بار با ما عهد و پیمان شما

با وضو باشید ای اهل خراسان تا که هست            جـای پـای زائـر من در خـیـابان شـما

می‌شود دریای رحمت در کنار صحن من            قطرۀ اشکی که می‌ریزد ز چشمان شما

بیم تان از خشم طوفان ها نباشد، تا رضاست            ناخـدا و کـشـتی و دریـا و سکان شما

خون ما می‌جوشد اینجا در تن پیر و جوان            مهـر مـا آمـوخـته طـفـل دبـسـتان شما

بر هـمه آزادگان در سـایۀ ما نـور داد            نـهـضت اسـلامی پـیـر جـمـاران شما

چشم صد یعقوب در این آستان بینا شود            یوسف زهـراست اینجا ماه کنعان شما

با خدا هم صحبتید و با رضا همسایه‌اید            اهل مشهد! جان «میثم» باد قربان شما

ای در هـراس روز قـیـامت پـنـاه من            ای آشـنای اشک من و سـوز و آه من
دل پـیـش تو بـهـانـۀ غـربت نـمی‌کـند            ای دلـبـر هـمیـشـگی و دلـبـخـواه من

با تو چه زود نـاز مـرا می‌خـرد خـدا            ای تا حـریـم قـرب خـدا شـاهـراه من
ناراضی از کـنـار تو هرگـز نرفـته‌ام            نومـید کی شود ز عـطـایت نـگـاه من
من در حریم قدس تو تطهـیر می‌شوم            می‌ریـزد از دعـای تـو بـار گـنـاه من
گـفـتی بـرای دیـدن من زود می‌رسی            ای انـتـظـار لـحـظـۀ مـرگـم گـواه من
اینجا مدینه، مکه، نجف یا که کربلاست            اینجا بهشت روی زمین جنت الرّضاست

وقتی به طـوس جا به کنار تو می‌کنم            احساس وصل حق به جوار تو می‌کنم
در بـیـن خـلـق از هـمـه با آبـرو تـرم            چون کـسب آبـرو ز غـبـار تو می‌کنم

یک حـج به نـامۀ عـمـلم ثبت می‌شود            با هـر قـدم که رو به دیـار تو می‌کـنم
با اشک خـجـلـت آمده‌ام در حـریم تو            این است گـوهری که نـثار تو می‌کنم
بر یـازده امـام چـو دلـتـنـگ می‌شـوم            مـی‌آیـم و طـواف مـزار تـو مـی‌کـنـم
احـسـاس می‌کـنـم که مـیـان مـلائـکـم            آن لحـظه‌ای که جا به کنار تو می‌کنم
تا بوی گل بگـیـرم و عـطری پراکـنم            خـارم ولـی هـوای بـهـار تو مـی‌کـنـم
در دیده‌ام حـقـیقـت حق جـلـوه می‌کند            چون با خـیال، سـیر عـذار تو می‌کنم
من «میثمم» که در همه جا یا اباالحسن            مــدح تـو و نـیـا و تـبـار تـو مـی‌کـنـم